Elżbieta Stanisława Starosławska urodziła się 17 sierpnia 1952 roku w Jarosławiu. Od najmłodszych lat wykazywała zainteresowanie nauką i medycyną, co zaprowadziło ją na Akademię Medyczną w Lublinie, gdzie w 1978 roku ukończyła studia medyczne. Już na początku swojej kariery poświęciła się onkologii, specjalizując się w radioterapii (1990), chemioterapii nowotworów (1998) i onkologii klinicznej (2003). Stopień doktora nauk medycznych uzyskała w 1994 roku, habilitację w 2009 roku, a tytuł profesora w 2013 roku.
Przez większość swojego życia zawodowego była związana z Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej im. św. Jana z Dukli, którym kierowała od 2006 roku (z przerwą w latach 2016–2019). Pod jej przewodnictwem placówka przeszła znaczącą modernizację, stając się jednym z najnowocześniejszych ośrodków leczenia nowotworów w Polsce.
Jako konsultantka wojewódzka w dziedzinie onkologii klinicznej oraz członkini Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia miała kluczowy wpływ na kształtowanie strategii walki z nowotworami w Polsce.
Profesor Starosławska była autorką licznych publikacji naukowych dotyczących innowacyjnych metod leczenia nowotworów. Jej badania nad terapiami skojarzonymi – łączącymi chemioterapię, radioterapię i chirurgię – przyczyniły się do poprawy skuteczności leczenia. Współpracowała z wiodącymi ośrodkami badawczymi w kraju i za granicą, a jej prace miały znaczący wpływ na rozwój nowoczesnej onkologii w Polsce.
Za swoje zasługi została uhonorowana wieloma prestiżowymi odznaczeniami, w tym:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011),
- Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2024, pośmiertnie),
- Złotym Medalem „Zasłużony dla Nauki Polskiej Sapientia et Veritas” (2023),
- Orderem Świętego Sylwestra,
- Honorowym obywatelstwem miasta Jarosławia (2015).
Profesor Elżbieta Starosławska zmarła 4 marca 2024 roku w Lublinie. Jej odejście było ogromną stratą dla świata medycyny, ale jej wkład w rozwój onkologii pozostaje niezapomniany.
Dzięki jej pracy tysiące pacjentów otrzymało skuteczniejsze leczenie, a standardy terapii nowotworów w Polsce uległy znaczącej poprawie. Jej uczniowie i współpracownicy kontynuują misję, którą przez lata z tak wielkim oddaniem realizowała.
Rok po jej śmierci wspominamy ją nie tylko jako wybitnego naukowca i lekarza, ale także jako osobę, która z pasją i determinacją poświęciła swoje życie walce z nowotworami. Jej dziedzictwo na zawsze pozostanie częścią polskiej medycyny.
